हाय कांदा

"जनतेचा संताप! जबाबदार कोण?" न्यूज अँकर गळा फाडत होता.

"ही बातमी थांबवा, मला भीती वाटली आहे, फक्त तुला ठार मारा, फक्त ती दाखवून" माझा राग अनावरपणे चालू राहिला आणि माझ्याकडे डोकावून पाहत, पतीदेव टीव्ही बंद करणे चांगले समजले.

"तू वेडा बसला आहेस, डोक्यावर इतके काम घेऊन बसले नाहीस, शांत असेल तर मनाने काम केले असते" मला टिप्स उघडल्या जात नव्हत्या.

"माझ्या घराची मदत कॉल करीत होती! फोनच्या आवाजाने माझी फोन मदत विचलित झाली! मी काय चूक केली, मी कामावर येण्यास नकार दिला"

"डॉक्टरांनी स्वत: हूनच काम कर असे म्हणायला काहीच हरकत नाही" मला याची खात्री करून घ्यावी.

"मी अजूनही सांगत आहे, बिंदू पासून काय भीती आहे .. खिडक्या दारे बंद ठेवतात, ते येतील आणि जातील.

"हो आणि ही बातमी संपूर्ण समाजात पसरवेल, तुम्हाला हवं असं आहे का?"

"तर मला सांगा, बाबूजींच्या सवयीबद्दल सर्वांना माहिती आहे, खरं सांगायचं आहे का?" नवरा माझ्यावरील निर्बंधापासून मुक्त होण्यासाठी प्रयत्न करीत होते.

"नाही! काही दिवसांपूर्वी बचती बैठकीत मी पैसे देण्यास नकार दिला होता, माझ्या दारिद्र्यातून ओरडत बडबड केली, आता मी कोणाला उत्तर देणार? तुम्हाला बातमी दिसली का?"

प्रत्येकजण जेवण झाल्यावर जेवणाच्या टेबलावर बसला, आज ऑफिसची कोणतीही शाळा एकत्र खाणार नाही .. मग बेल वाजली आणि मुलाने धाव घेतली आणि दार उघडले. 112 मेव्हणी होती

"ऐका! बाजार समितीच्या कार्यालयासमोर निदर्शने करण्याची योजना आहे. चार वाजता भेटा .... अहो !!! मी काय शोधत आहे ??"

'कांद्याचे पकोरे' माझ्या टेबलावर सजलेले .. 'पनीर दो प्याजा' .. 'कांद्याची कचोरी' .. कांद्याचा कोशिंबीर त्याच्या डोळ्यांत दिसला होता. "इतके कांदे" ??

"अरे वहिनी, बसा ... मग मी त्यांना गरम पकोरे खायला घातले आणि बाबूजींची संपूर्ण सेलमध्ये तीच खरेदी करण्याची सवय आणि तेव्हापासून अर्धा क्विंटल कांदा गाडीत कसा होता, ही किंमत आहे, मग कुजण्यापूर्वी खा. तोंड बंद ठेवण्यासाठी त्यांना किलो वचन दिले आणि त्यांना धरणे वर भेटण्यास सांगितले.

"कांदा शंभर ओलांडला, सार्वजनिक आक्रोश!" अँकर पुन्हा फाडत होता. आणि मी घाबरलो नाही, परंतु माझे हृदय किंचित हलके झाले.