राम, मी काय करावे?

"काय आणलंयस! तू जांभळ्या कोबी म्हणालास, तू वांगी आणलीस .. तुला काय होईल राम, लेखक सर, मन त्या ठिकाणी नाही" हसत हसत बायको स्वयंपाकघरात गेली. सकाळी चालताना मला माझ्या श्वासाचीही पर्वा नव्हती. आहे, गुडघे अलगद रडत होते परंतु वाढीव रक्तदाब हृदयापासून दूर असेल तर चालणे देखील आवश्यक होते. आणि मग "राम जाणतो!" तीक्ष्ण बाणाप्रमाणे, मनात एक खळबळ उडाली होती.

          कालची गोष्ट मनात आली, मी माझा छंद माझा व्यवसाय बनवण्याचा विचार करीत होतो, पण "लेखक" अप्मासारखे दिसतात. प्रकाशकाच्या चर्चेचा प्रवाह अद्याप उतरू शकला नव्हता "राम प्रिये! लेखक वेळेवर नसताना लेखक बनण्याचा तुला का आवडला" .. काय वेदनादायक आहे याचा विचार केला, तासन्तास ट्रेनमध्ये लटकून शांतपणे फाईल्स सोडविणे किंवा घरातून लिहिणे पण प्रत्येकजण ऐकत आहे? इतरांच्या इच्छेनुसार आणि तुमच्या आनंदाच्या वेळी हनुमानजींना मी अशी एक शक्ती द्या की मीदेखील डोंगर उचलून घेईन, मला पाहिजे तेथे घ्या, मी किती वेळा माझ्या घड्याळे थरकायला सुरूवात करू? अरेरे! देव माणसाची दयादेखील ऐकतो आणि देव थोड्या काळासाठीच ऐकेल आणि मनुष्यांना ऐकू येत नाही.

"पापा! घरी असाल तर कृपया माझ्या बदामाचे पीठ किटॉ डाएट बरोबर आणा .. आठवून .. लव्ह यू बाबा !!" ती मुलगी प्रेमात पाऊस पडत महाविद्यालयातून बाहेर गेली आणि माझं मन होतं "काय आणायचं होतं" ??